مرد را در بذل جان مردانگی پیدا شود

هر که از جان بگذرد این رتبه را دارا شود

امتحان دوستی در زیر شمشیر بلاست

افتخار عاشقان از سود این سودا شود

هر که سرگردان بود چونگو به چوگان محن

باز چون پر کار اندر جای پا بر جا شود

لب معنی را کند هر صورت قرب اختیار

تا مقرب در حریم قرب اوادنی شود

از حضیض پارگین خاک و تن پوشد نظر

تا ز دریایی برون پر لولو و لالا شود

شوره‌زار جسم وی از بارش ابر بلا

پر گل و پر سنبل و پر نرگس شهلا شود

اسل و اعلایی ار در جنس جنان و تن بود

دور چون آزادگان زین اسفل و اعلا شود

جان به جانان می‌رسد از قابلیت بی‌سبب

ذره چون خورشید گردد قطره کی دریا شود

همچو مسلم در جهان باید وجود قابلی

تا مگرنایب مناب زاده زهرا شود

چون حسین فرماندهی خواهد چنین فرمانبری

تا به جای پاز فرمانش بسر پویا شود

نیست ممکن گرچه مدح وی ولی از شوق طبع

باید از نور در ثنایش مطلعی انشا شود

بر جلال و جاه مسلم گر کسی دانا شود

بر سپهر از پله سلم توان بالا شود

روز رزم از کشتن و افکندن بدخواه وی

قابض الارواح را گم هر دو دست و پا شود

زیر سم توسن شخ پویه صرصرتکش

توده غبرا غریق لجه خضرا شود

کورد مادرزاد از خاکقدومش غافلست

ورنه از این توتیا بیناتر از بینا شود

قصه فردوسی سازد محو از لوح خیال

هر که را از خاکیان کوی او ماوا شود

صدق اسلام و مسلمانی ز مسلم بازپرس

تا محقق بر تو این صورت از آن معنی شود

هر که خواهد فر احمد با شکوه حیدری

این کرامت را در او بیند وزو جویا شود

خالق الاشیا ز خلقش خواست تا پشت حسین

چون پیمبر از علی محکم بر اعدا شود

از کراماتش عجب نبود اگر از حکم او

منعکس اندر طبیعت خلقت اشیاء شود

ور ز مهر و ماه نور ظلمت روز و شبان

خلد نیران و جهنم جهت الماوی شود

یافت از قرب حسین با حق تقرب آن جناب

قطره چون واصل به دریا می‌شود دریا شود

از شهیدان جست سبقت در شهادت تا به حشر

کسوت السابقون برقد وی زیبا شود

ورنه با یک شهر دشمن در غریبی کس ندید

سر به کف در جانفشانی یک تن تنها شود

داد در ذیحجه جان در کعبه کوی حسین

تا بلند از همت وی رتبه اضحی شود

هیچ مظلومی چو مسلم دیده دوران ندید

قطعه قطعه پیکرش از تیغ سر تا پا شود

تشنه لب جان داد و می‌دانست گویا تشنه لب

بر سنان راس عزیز سید بطحا شود

همدلی بر سر نبودش تا ز دست کوفیان

وقت جان داد بوی از درد دل گویا شود

داشت با باد صبا این گفتگو در زیر تیغ

سوی گلذار جنان چون خواست ره پیما شود

کای صباگر بگذری در ملک بطحا از وفا

با حسین بر گوچه از احوال ما جویا شود

ای پسرعم آرزو بسیار در دل داشتم

بار دیگر دیده‌ام از دیدنت بینا شود

بی‌خبر بودم که آخر از نفاق کوفیان

وعده دیدار ما در محشر کبری شود

کوفیا بی‌کس مرا کشتند ترسم یا حسین

زین بتر بیداد ایشان با تو در فردا شود

ترسم از بی‌تابی اطفال و بانک العطش

شور مشحر در زمین کربلا برپا شود

رو سوی روم و فرنک اما منه پا در عراق

چشم زینب ترسم از داغ تو خون پالا شود

بر زمین از تیشه بیداد ترسم سرنگون

نخل قد نو جوانان سهی بالا شود

حیف می‌آید مرا کز داغ مرک اکبرت

خم ز بار محنت غم قامت لیلی شود

دست عباس علمدار تو ترسم عاقبت

بهر آب از تن جدا چون شاخه طوبی شود

ترسم از وصل عروس خویش گردد ناامید

عشرت قاسم عزا در روز عاشورا شود

از برای آب ترسم کودک ششماهه‌ات

چاک حلقومش ز پیکان بر لب دریا شود

ترسم آخر پیکرت از بعد کشتن تا سه روز

عور و عریان بیفکن در دامن صحرا شود

ترسم از مهمانی خولیسرت را در تنور

روی خاکستر به طبخ منزل و ماوا شود

بیم آن دارم که اندر کوفه و شام خراب

عترتت گه در خراب گه به زندان جا شود

حیف می‌آید مرا از غنچه لعل لبت

نیلی از چوب جفا چون لاله حمرا شود

(صامتا) بر سر چه داری ترسم از این داستان

محشری چون روز محشر در جهان برپا شود