ساقی ز جای خیز فصل بهار شد

چون طلعت نگار عالم نگار شد

می ده که جیش دی اندر فرار شد

بر تخت سلطنت گل استوار شد

یاقوت جان من یاقوت جان بیار

لعل روان من لعل روان بیار

آرام جان من آرام جان بیار

یعنی شراب ناب چون ارغوان بیار

جوهرفروش عقل بنگر روان به رخش

شد در هوا مسیر از بهر بذل و بخش

سطح زمین تمام مانا بود بدخش

لعل گهر ز چند بنمود بخش بخش

بشنو ز گلستان فریاد بلبلی

بنگر به بوستان در ناله صلصلی

هر یک ز هر طرف افکنده غلغلی

چند از الم پریش چون زلف سنبلی

هامون و باغ چون قصر خورنق است

همچون بهشت گشت با فرو رونق است

منصور غنچه را ذکر اناالحق است

بردار شاخسار ز آن رو معلق است

پس ابتدا کنیم در مدح شیر حق

شاهی که شد سبب بر خلق ما خلق

دارد به جز نبی بر ماسوا سبق

جوید عطارد از بهر ثناش رق

شاه ملک خدم ماه فلک جناب

مسند نشین شرح مفتاح کل باب

بر کن جن و انس بر جمله شیخ و شاب

هم مرجع الانام هم مالک الرقاب

نه اطلس سپهر عطف سرادقش

قتال مارقین سوزان سقاسقش

محروبه مطبخی است از قدر خافقش

صدق و صفا نهان اندر تصادفش

فرزین عزم را روزی که زین کند

در عرصه نبرد رو بهر کین کند

کل جهات مات از کفر و دین کند

بر بیرق و سوار پرچین جبین کند

ای حصین دین حصین از دست تیغ تو

حلال مشکلات نطق بلیغ تو

فیاض بحر و کان کف فریغ تو

طفلی است عقل کل نزد نشیغ تو

ای دست ذوالجلال ای نور لایزال

در حیرتم چرا با این همه جلال

ماندی نو در نجف آسوده بی‌ملال

تا شد به کربلا از لشگر ضلال

یک تن نبرد جان ز آن دشت هولناک

گویی که ابن سعد از حق نداشت باک

کرد عترت تو را از تیغ کین هلاک

تنها نشد حسین غلطان به خون و خاک

شاها جهان چنین کی بی‌حساب بود

بر عترت رسول کی ظلم باب بود

شط فرات اگر غلطان ز آب بود

در دیده سحین موج سراب بود

رو به قتل شیر شاهان دلیر شد

بی سر حینیت از شمر شریر شد

ظلمی به زینت از چرخ پیر شد

کز جان و از جان یکباره سیر شد

ای دهر این چنین رسم وفا نبود

ای آسمان سم اینسان روا نبود

این ظلمبر حسین بالله بجا نبود

از روی مصطفی چونت حیا نبود