باز شد پیکر زیبای چمن اطلس پوش

شد دمن دفتر ما نی ز خطوط و زنقوش

گشت از دیبه چبن دامن صحرا مفروش

زلف سنبل زدم باد چه عهن المنفوش

شد هلا موج زنان خون شقایق در باغ

لاله در راغ برافروخت ز هر گوشه چراغ

همچو مستی که کند ترز بط باده دماغ

کرد از شیشه وحدت می گلگون با یاغ

ید و بیضای کلیم است ترا اگر منظور

به شبستان گلستان به چم و بین کز نور

کوه و صحرا همه شد مشعله افرو چه طور

شد ز معموری گیتی همه بیت‌المعور

قهقه کبک دری می‌رسد از تحت به فوق

به هزار آوا دمساز هزاران از شوق

واشه زین شاخ به آن شاخ بپرد از شوق

صف به صف طوطی کان صفزده جوق اندر جوق

یار شد یار دگر یار چو بخت مسعود

به غنیمت بشمار این دو سه روز معدود

لاتکن قط علی نعمت رب لکنود

ساز چون سوسن آزاد هلاساز درود

خامس خامس اصحاب کسا فخر تبار

که ز بس مرتبه و جاه و جلال و مقدار

ذات او شد به صفات احدیت معیار

هست در عالم کن از همه جا بر همه کار

آیت باهره لطف خدای اعظم

حجت قاطعه صانع اوصاف امم

کعبه اهل وفا زیب صفا فخر حرم

پیش رایش بزنند ارز نکو رائی دم

ای عبادالله در ملک عبودیت شاه

غیر شخص تو نبرده است ز ماهی تا ماه

ز عبودیت در ملک ربوبیت راه

محرم راز خدایی و خدا هست گواه

تا تو را آمده در ملک خراسان ماوا

طوس فردوس برین گشت و نهالش طوبی

عرش یکتا به طواف در تو صبح و مسا

گشته با این عظمت ازره تظعیم دو تا

تا تو در کشور هستی زدی ای شاه قدم

آمد از جود تو در عالم موجود عدم

ای حدوثی که ز سیمای تو پیداست قدم

گر ز جد و پدرت چرخ جدا کرد چه غم

با چنین رتبه ز مامون دغا کی شاید

که پی قتل تو انگور به زهر آلاید

وز تف زهر ز حلقوم تو خون پالاید

حضرتت هم به کسی شکوه او ننماید

ریخت زهری فلک پیر به پیمانه تو

آتشی زد غم ایام به کاشانه تو

که شدند عاقل و مجنون همه دیوانه تو

ای به قربان تو و آه غریبانه تو

ای نبی قدر و علی رتبه و زهرا تمثال

حسنی خوی حسین خلقت و سجاد خصال

باقر و صادق و موسی منش اندر همه حال

گر ترا شد جگر از زهر خون مالامال

در وطن جمعیتی داشت فلک زد بهمش

کوفیان تا بفزایند ستم بر ستمش

بهر مهمانی بردند برون از حرمش

جانب کرب و بلا با حرم محترمش

نازپرورده تنی را که چون جان داشت نبی

به جهان زینت آغوش رسول عربی

یک جهان تشنه به خونش همه خونخوار غبی

گشت چون مصحف اوراق ز هر شیخ وصیی

این قدر شد حرم جد تو در دوران خوار

که بمانند اسیران ختائی و تنار

همه گشتند به جمازه در انظار سوار

ببر پیر و جوان شهره هر شهر و دیار

منم آن (صامت) گمنام که در دار سرور

همچو عنقا شد در قاف زاعیان مستور

سر سوا زده‌ای دارم و یک عالم شور

ز عزای پسر فاطمه تا یوم نشور