آه از این درد که مردیم و تو را پروا نیست

چند و چند اینهمه هنگامه بخون ریختنم

گر تو جان میطلبی حاجت این غوغا نیست

آنقدر زار بگریم که چو یعقوب شوم

ای عزیزان چکنم یوسف من پیدا نیست

ای مصور تو بر آن صورت پر معنی بین

صورت چین اگرت هست. ولی گویا نیست

رازی، امروز غنیمت شمرو باده بنوش

کاین چنین عیش که امروز بود فردا نیست

یوسفی دارم که صبح از طلعتش دم میزند

گرمی بازار او آتش به عالم میزند

مصور ار بکشد نقش آن بت چین را

توان بصورت او داد جان شیرین را

نشان خون شهیدان عشق میطلبند

حذر کن ای مه و منمای دست رنگین را

خوش آنکه شب کشی و روز آیی ام بر سر

که آه، این چه کس است؟ و که کشته است این را؟!

شبم فغان ز سپهر بلند میگذرد