که گشت سنبل و گل همچو زلف و عارض یار

بگیر باده و رخسار شاهد گل بین

که میدهد خبر از شاهدان گل رخسار

بطرف جوی نشین و خرام آب نگر

که میبرد حرکاتش ز اهل هوش قرار

به بین که سبزه نو رسته را چگونه ز لطف

دهد غذا و چو طفلان بپرورد بکنار

بسبزه بین طرف جو که کرد صیقل موج

ز روی آینه آب بر طرف زنگار

ز بسکه ریخت شکوفه چو کهکشان شد جوی

ولی کواکب آن ثابت است و این سیار

ز عکس چرخ که بر جو فتاد شاهد باغ

کشید همچو بتان خط نیل بر رخسار

تو آن نهال سعادت بر نکو ثمری

که هر که آمده در سایه تو یافته بار

بغیر من که بجز بار دل نیافته ام

گناه بخت منست آزموده ام صدبار

درون لاله نگر ژاله را ز روی قیاس

چو کعبتین که شد سوده نقش او در طاس

رسم اگر بودی نهان نقطه در ما بین قاف

قاف قربت را به جای نقطه بودی فرقدان

گر صلای خوان انعامت نبودی واسطه