منشی و فاضل بود و در شعر به قصیده گویی مایل اما خباثت بر مزاجش غالب و حطام دینوی را طالب چنانکه در زمان سلطان حسین میرزا نشانی را برای خود نوشته و مهر پادشاه و امر را بقلم موی تقلید کرده بعد از آنکه ظاهر شد آن پادشاه بنابر رعایت اهل فضل که بر ذمت پادشاهان عالیشان و بزرگان خرده دان لازم بلکه فرض و متحتم است قلم عفو بر جریده ی گناهش کشیده بود. بعد از آن در جواب دریای ابرار امیر خسرو دهلوی شهر آشوبی جهت سکان هرات گفته درآمدش اینست :

و در این قصیده ابیات رکیک بسیار گفته که آنرا ذکر کردن لایق سیاق کتاب نیست اما دو بیت بجهت معین میکال گفته نوشته شد و فی الواقع اگر کسی او را دیده باشد میداند که طرفه تشبیهی کرده است و طرفه تر آنکه خواجه مذکور این دو بیت را یادداشت و در مجالس بطریق مطایبه میخواند .

هذه الأبیات :