آتش نبود آه من دردمند بود

مرا بجور بکشتی طریق داد این بود

ز پادشاهی حسن توام مراد این بود

چو در بسینه من خاکها فراوان است

و گر منهم نباشم در جهان دیوانه ای کمتر

اگر بی نام و ناموسم فراغم بیشتر باشد

و گر بیخانمانم گوشه ی ویرانه ای کمتر

از آن سیمرغ را در قاف عزت آشیان باشد

که شد زین دامگه مشغول آب و دانه ای کمتر

کس عاشق بود کاز آتش سوزان نپرهیزد

براه عشق نتوان بودن از پروانه ای کمتر

چه خوش بزمی است عالم لیک ساقی جام غم دارد

خوشا رندی که خورد از دست او پیمانه ای کمتر

مکن مانی عمارت در سرای دهر بیرون شو

برای این دو روزه عمر محنت خانه ای کمتر

صورت مجنون کشم در عاشقی تمثال خویش

سر پا برهنه بین به چه اندام آمدند

ای گریه! فاش کن غم و درد نهانیم