گر نبینم روزی آن مهر جهان افروز را

تیره تر از شب ببیند چشم من آن روز را

دل به شوق تیر مژگانش کشد از دیده سر

تا مگر گردد هدف آن ناوک دل دوز را

خواست تا خلق جهانش بندهٔ فرمان شوند

زان خدایش داد این حسن جهان افروز را

شد سر نالایقم خاک ره پیر مغان

اختر مسعود بین و طالع فیروز را

دایمم در نیستی رغبت فزاید آنچنانک

حرص افزاید حریص سیم و زراندوز را

چنگ از من یاد دارد این خروش دلخراش

نی ز من آموخته این نالهٔ جان سوز را

کس به عالم کی شود استاد در کاری صغیر

تا نکو شد خدمت استاد کارآموز را