دهر پیر امروز باز از نوجوانی می‌کند

ذره‌سان خورشید رقص از شادمانی می‌کند

بر فراز سدره با پیک خدا روح‌الامین

مرغ بخت خاکیان هم‌آشیانی می‌کند

جان حق‌جویان مهجور به محنت مبتلا

از وصال یار جانی کامرانی می‌کند

میزبان خوان رحمت خاص و عام خلق را

بر سر خوان ولایت میهمانی می‌کند

پرده بردارم ز مطلب پرده‌دار کاینات

پرده‌برداری ز اسرار نهانی می‌کند

گوش جان هر لحظه از خنیاگران بزم قدس

استماع نغمه‌های آسمانی می‌کند

فاش گویم در غدیر خم به امر کردگار

مصطفی در نصب حیدر درفشانی می‌کند

نی همین بر اهل دل حق را نماید آشکار

لطف‌ها هم با محبان زبانی می‌کند

مدح میگوید امیری را که در ملک وجود

ز ابتدا تا انتها او حکمرانی می‌کند

انبیا را هست یاور اولیا را تا به حشر

دستگیری او به وقت ناتوانی می‌کند

عیسی مریم ز نام او دهد بر مرده جان

موسی عمران به خیل او شبانی می‌کند

خضر بر گم‌گشتگان راه عشقش رهنماست

با تفاخر صالحش اشترچرانی می‌کند

خسروی کورا لقب دادند فتال العرب

گریه بر حال یتیم از مهربانی می‌کند

می‌کشد بر دوش بار بینوایان را به شب

آنکه روز از پادشاهی سرگرانی می‌کند

با مرقع جامه و نان جوین شاه جهان

از پی پاس مروت زندگانی می‌کند

کی ادای شکر آن مولا شود امکان‌پذیر

زانچه لطفش با صغیر اصفهانی می‌کند