دردیست ز عشق او به جانم

پیداست ز جسم ناتوانم

این سوز ز جان رسید بر پوست

از پوست به مغز استخوانم

از نام و نشان خود گذشتم

من بنده شاه بی‌نشانم

برهان جلالت من اینست

پیرم به تجلی و جوانم

با آنکه جوانم آسمان را

چون تیر گذشته از کمانم

چون قاصد کعبه حضورم

مقصود زمین و آسمانم

تابنده آستان فقرم

چرخست گدای آستانم

با آنکه تنم ز عشق موئیست

در پهلوی نفس پهلوانم

در وادی ایمنم چو موسی

بر گله خویشتن شبانم

ای آنکه کنی به بحر و کان روی

من گوهر بحر و زرکانم

بگذشته ازین و آن و چون روح

در صورت این و سر آنم

من باز سپیدم و مهیاست

بر ساعد شاه آشیانم

پرورده نعمت حکیمم

بر خوان وجود میهمانم

از کوزه عیسی است آبم

از سفره احمدست نانم

با اینهمه قدر و جاه، فانی

در مهدی صاحب‌الزمانم

من نیستم اوست کیستم من

پیداست صفای اصفهانم