غنچهٔ این باغ بوی پارهٔ دل می‌دهد
شاخ گل یادی ز دست و تیغ قاتل می‌دهد
کم نگردد فیض حسن از پرده‌داری‌های شرم
شمع در فانوس نور خود به محفل می‌دهد
حاصل زهد ریایی جز کف افسوس نیست
دانه چون پنهان شود در خاک حاصل می‌دهد
دامن صدق طلب هرکس که می‌آرد به دست
گام اول پشت بر دیوار منزل می‌دهد
می‌کشد میدان که دریا را در آغوش آورد
موج اگر دامن به دست خشک ساحل می‌دهد
کشتن بی‌زخم می‌خواهم، که زخم بی‌ادب
بوسه گستاخانه بر شمشیر قاتل می‌دهد
خون من از بس که با پیکان او جوشیده است
در رگ من موج خون بانگ سلاسل می‌دهد
صائب از قید فرنگ عقل می‌گردد خلاص
هرکه دین و دل به آن مشکین سلاسل می‌دهد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تاملات عمیق درباره عشق، زیبایی و درد می‌پردازد. شاعر از غنچه‌ای در باغ سخن می‌گوید که بوی دل‌شکسته را به مشام می‌آورد و تضاد زیبایی و کشتن را مطرح می‌کند. او به زهد ریاکارانه اشاره کرده و به این نکته می‌رسد که صداقت و عشق واقعی، تنها نتیجه‌ای سودمند به همراه دارد. همچنین، او جستجوی حقایق عمیق‌تر را ترسیم کرده که با شجاعت و عزم راسخ به دست می‌آید. در نهایت، شاعر به این نتیجه می‌رسد که رهایی از قید و بندهای دنیوی و عقلانی تنها با پذیرش عشق و ایمان حقیقی ممکن است.
هوش مصنوعی: در این باغ، غنچه‌ها بویی مشابه با دلتنگی و اندوه می‌دهند و شاخه‌های گل، یادآور تمایل به گذشته و درد ناشی از خیانت هستند.
هوش مصنوعی: زیبایی و لطف وجود عشق هیچگاه کم نمی‌شود، حتی اگر شرم و حیا مثل شمعی در چندل نوری را بپاید؛ چرا که او به محفل خود نور می‌بخشد.
هوش مصنوعی: اگر زهد و پارسایی تنها به خاطر نمایش باشد، نتیجه‌ای جز افسوس و پشیمانی نخواهد داشت. اما اگر دانه‌ای در خاک پنهان شود، در نهایت محصولی خواهد داد.
هوش مصنوعی: هر کسی که با صداقت به دنبال طلب و حقیقت باشد، در قدم اول به دیوار منزل خود تکیه می‌دهد و به این ترتیب نشان می‌دهد که در جستجوی خود محکم و استوار است.
هوش مصنوعی: موج دریا تلاش می‌کند تا در آغوش خود دریا را بگیرد، حتی اگر ساحل را که خشک است و دامن به دست دارد، ترک کند.
هوش مصنوعی: من می‌خواهم بدون درد و آزار کسی را بکشند، چرا که زخم‌ها به اندازه‌ای بی‌احترامی می‌کنند که مانند بوسه‌ای بر روی شمشیر قاتل می‌نوازند.
هوش مصنوعی: خون من به خاطر زخم‌هایی که از تیر او خورده‌ام، در رگ‌هایم به شدت جریان دارد و مانند صدای زنجیرها به گوش می‌رسد.
هوش مصنوعی: صائب از بندهای تفکر غربی رهایی می‌یابد هر کسی که ایمان و دل خود را به آن زنجیرهای سیاه می‌سپارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
عشق دل‌ها را به آن زلف چو سنبل می‌دهد
زلف چون دلگیر می‌گردد، به کاکل می‌دهد
گل شکفت و در چمن بازار سودا گرم شد
باغبان ساغر ز ما می‌گیرد و گل می‌دهد
همچو مستان هر نفس جامی ز روی دوستی
[...]
پیچ و خم مو را چو آن مشکین سلاسل می‌دهد
داد بی‌تابی دلم چون مرغ بسمل می‌دهد
محرم لب گشت پیغام دل از سعی زبان
هرچه آرد موج از دریا به ساحل می‌دهد
کامیابست آنکه می‌بندد کمر بر مطلبی
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.