شب یلدا سرشت زنگی رنگ

دست چون برد بر سبو زد سنگ

گفت با آفتاب روشن دل

«کز محیط فلک به مرکز گِل

در زمانی چو بادپیمایم

همچو مرغ از هوا فرود آیم

تو به روز و شبی به رعنایی

کرۀ خاک را بپیمایی

گر جهانگیری از دی آموزی

ببری ننگ و عار نوروزی

سرسالت به جای خویش آرد

حیف از آن خان و مان که پیش آرد

بره ای در تنور آویزند

نیم سیرت ز خوان برانگیزند

از بزرگی و شهریاری تو

جز کله گوشه ای چه داری تو

گِل همان ریزه های زر دارد

در دهان تو نیز اگر دارد»