شب چو بشنید طیره گشت عظیم

گفت: «آه از جفای چرخ لئیم

من چو دریا کشیده ام دامن

سر بزرگی همی کند با من

روز می گویدم سیه کاری

توبه یارب از این گنه کاری

پس سیه پوش اگر سیه کار است

در جهان زین گروه بسیار است

نه توهم گه گهی ز طنازی

برقع از ابر تیره می سازی؟

به سیاهی شکست من چه کنی

صفت رنگ گست من چه کنی

عنبرم، عنبر سیه چرده

خوی خوش باز بوی خوش کرده

که نه سرد و خنک چو کافورم

به دو جو دستگاه مغرورم

حبشیان جمله داغ دار من اند

زنگیان تخمه و تبار من اند

هندوان رنگ پوش من باشند

همه حلقه به گوش من باشند

خلفا تا مرید من بودند

باغ اسلام را چمن بودند

تا به رنگ من آمدند برون

رفت بر وفق رایشان گردون

تا شعار تو پیشوا کردند

رسم و آیین خود رها کردند

سرّشان از بزرگواری تو

فاش شد از سفیدکاری تو

همه رنگی به جز تباهی نیست

رنگ یکرنگ جز سیاهی نیست

تو برون آوری چو بوقلمون

در زمانی هزار رنگ برون

سبز و سرخ و بنفش و زرد و سفید

همه تاج مرصع خورشید

در سیاهی بسی صفا دیدند

چو دو گیسوی مصطفی دیدند

در سخن صدهزار باریکی است

آب حیوان درون تاریکی ست»