روز بار دگر به جوش آمد

با شب تیره در خروش آمد

گفت: «ای خشک مغزتر دامن

چند خواهی جدل زدن با من

مگر آنجا که می رسی عدم است

ورنه نادیده در وجود کم است

یاور فاسقان دزد فریب

اژدها هیبت و نهنگ نهیب

به تو مستظهراند اهل فساد

چون تو در ظلمت اند اهل تضاد

زیر دامن گرفته شب رو را

راهش آموخته برون شو را

به تو منسوب شد سیه کاری

چند بی شرمی و تبه کاری

طالبان را ز راه می فکنی

پشت مشت ضعیف می شکنی

روزشان باز من به راه آرم

از بیابان به خانقاه آرم

تویی آن زال پرفریب و فتن

به حوادث همیشه آبستن

از تو هر شب که روز می آید

شغب و شور و فتنه می زاید

نبود کار من نهان کاری

دزدی و شب روی و طرّاری

تو درآیی جهان شود دل گیر

صبحدم بشکفد چو غنچه ضمیر

برخلاف نهیب شب هنگام

فرحی هست در سپیده بام

بود البته از چه از هم و غم

دل مردم نماز شام دژم

نقد مردان که ره شتافته اند

همه در جیب صبح یافته اند

صبح در نفس خویش پیل تن است

با طلایه سپاه تیغ زن است

چون برآرد ز جیب مشرق سر

در دهند از وصول روز خبر

هم خروسان بامدادانگیز

در جهان افکنند رستاخیز

هم منادی گران بیت الله

عالمی خفته را کنند آگاه

تا بود روزه دار با من خوش

خوش بود چون خلیل بر آتش

روی در قبله نماز کنند

شکر انعام بی نیاز کنند

ز امتلا بیم آنکه همچو انار

بچکد مردم از گرانی بار

چون شدند از گرانی تو ملول

شکمی پر ز مشرب و ماکول

سر به بالین غفلت آوردند

جامه چون مستراح پر کردند

در جهان هرچه جانور باشد

جمله را جنبش از سحر باشد

چند گویی ز شام و شب، خاموش

بر سر و ریش خود جهان مفروش

گر همه سو ز یک غریب بود

کی‌ات از خوش دلی نصیب بود؟»