در عشق روانیست نه دعوی نه گواهی

فرسوده دلی باید و آسوده نگاهی

دیدیم چو روی تو دگر هیچ ندیدیم

بستیم نظر از همه عالم به نگاهی

از دوزخ عشقم مگر آرند عقوبت

جز هستی من نیست مرا هیچ گناهی

در مرحله ی عشق بسی سال که بگذشت

بر ما و دریغا نرسیدیم بماهی

تا باز چه آرد بسرم میبرد امروز

باز این دل سر گشته مرا بر سر راهی

ما را بجز از بیکسی ای دوست کسی نیست

آنرا که پناهی نبود هست پناهی