بس در وفا تأمل و تأخیر می کنی

تا می کنی به وعده وفا پیر می کنی

رنجش طبیعتی تو و بیداد خوی تست

با خلق صلح از سر تزویر می کنی

خود ظلم کرده از دل ما غبن می کشی

دل مفت برده دعوی توفیر می کنی

ما را حدیث چون و چرا از حساب نیست

در ملک خود تصرف و تدبیر می کنی

گر بر جمال بتکده ما نظر کنی

لبیک می فرستی و تکبیر می کنی

گر قاصر از تصور اویی عجب مدان

نقشی که نیست باب تو تصویر می کنی

از زلف او نمی رهی ار صد هزار سال

شبدیز می دوانی و شب گیر می کنی

جز یک لحد مقام «نظیری » به جم نماند

بی حاجت این خرابه چه تعمیر می کنی