آن را که برد به مسند راز

اول در زاریش کند باز

بی رنج فرح نیابد از عشق

بی سوز طرب ندارد از ساز

پروانه نمی رسد به مطلوب

تا بال نیفکند ز پرواز

تا شیفته بیان خویشی

با تو ننهند در میان راز

خامش کن اگر به جا رسیدی

در راه ز سیل خیزد آواز

از پردگیان نمی توان شد

با اشک خبیث و آه غماز

خواهی به مراد دوست باشی

خاطر ز مراد خود بپرداز

بازیچه کوی عشق گشتیم

ما ابله و طبع یار طناز

تا کی سودا، متاع برریز

تا کی بازی، تمام درباز

از چله نشستنت چه خیزد

عشقت حرص و ریاضتت آز

رخت از بر ما ببر «نظیری »

در عشق درست نیست انباز