کیست آن سرو که بر راه گذر می‌گذرد

نور چشم است که بر اهل نظر می‌گذرد

درد دل بین که طبیب از سر حسرت ما را

خسته، افتاده همی‌بیند و در می‌گذرد

غرق دریای سرشکم عجب این کز غم تو

تشنه جان می‌دهد و آب ز سر می‌گذرد

زیردستان جهان را ز زبردستی تو

حال چون کار جهان زیر و زبر می‌گذرد

وقت آمد اگر از بهر دل خسته ما

دل پاکت ز خطای همه درمی‌گذرد

من به مسکینی اگر جبه ز سر نفکندم

تیر آهم به سحرگه ز سپر می‌گذرد

رمقی بیش نمانده است ز بیمار غمت

قدمی رنجه کن ای دوست که درمی‌گذرد

(آب چشمم ز غمت دی به کمرگاه رسید

دوش، تا دوش شد، امروز ز سر می‌گذرد)

تا به ساحل رسد از بحر غمت کشتی صبر

روزگاری است که بر خون جگر می‌گذرد

خبر درد دل دوست که گوید بر فضل

جز نسیمی که به هنگام سحر می‌گذرد