گریه کرد از بس شعیب تاجدار

روزهای روشن و شبهای تار

هر دو چشمش کور و نابینا نشست

باز دادش چشم سلطان الست

آنکه او را دیده از آغاز داد

کور چون شد باز چشمش باز داد

داد چشمش هین به عبرت کن نظر

باز باید دیده ی عبرت نگر

بازگاه و بی گه و شام و سحر

اینقدر بگریست و افتاد از نظر

کور شد باز آن دو چشم پاک بین

باز دادش چشم آن چشم آفرین

بار سیم گریه های زار زار

کرد اندر شهر و دشت و کوهسار

روز و شب بگریست تا بار دگر

کور شد نورش نماند اندر بصر

کور گشت و گریه ی او کم نشد

ساعتی بی سوز و بی ماتم نشد

شامها در گریه های های های

روزها در ناله های وای وای

اینقدر بگریست تا طیر و وحوش

آمدند از گریه اش اندر خروش

تا شبی او را ندایی شد ز غیب

تا بکی می گریی آخر ای شعیب

گریه ی تو خلق را گریان کند

سوز جان مر جسم را سوزان کند

تو چو جانی و رعیت جسم تو

تو چو معنی این خلایق اسم تو

معنی خوش لفظ را هم خوش کند

ذات دلکش اسم را دلکش کند

چون کسی محبوب باشد ای پسر

اسم او هرجای باشد نغز و تر

هرکسی از بهر یک چیزی گریست

ای شعیب این گریه هایت بهر چیست

گر ز بیم دوزخست و آن جحیم

ما در دوزخ به تو بربسته ایم

آتش دوزخ بود بر تو حرام

همچو آن جنت به کفار لئام

ور بود این گریه ات بهر بهشت

شوق وصل حوریان خوش سرشت

ما بهشت از بهر تو آماده ایم

حوریان را زیب و زینت داده ایم

حوریان از بهر تو در روز و شب

چشم بر راهند و دلها در طرب

ساحت جنت برایت روفته

زلف حور از فرقتت آشوفته

قصرها بهر تو زینت داده ایم

تختها در قصرها بنهاده ایم

خانه ها بر فرشها آورده ایم

فرشها بر تختها گسترده ایم

این بهشت این حور و این تو ای شعیب

هر زمانی خواهی بروبی منع و ریب

چون شعیب از عالم غیب این شنید

از دل پردرد آهی بر کشید

کای خدا آرام جان مستهام

من که و دوزخ چه و جنت کدام

دل کجا تا فکر این و آن کنم

یا از آن غمگین به آن شادان کنم

چیست دوزخ تا از آن ترسان شوم

تا ز بیم تف آن گریان شوم

من خود اندر آتشستم سالها

اندر آتش کرده ام نشو و نما

آتشی کز آن سقر مانده است مات

هفت دوزخ پیش او آب فرات

آتشی کز آن سعیر آمد بتاب

دوزخ از توفان بحرش یک حباب

آتشی کز آن جهنم در حذر

آتشی عالم ز سوزش یک شرر

آتش هجران و نیران فراق

سوز مهجوری و نار اشتیاق

آتش حرمان ز بزم دلفریب

آتش مهجوری از وصل حبیب

من که عمری شد در این آتش خوشم

کی ز دوزخ روی درهم می کشم

گفت شاه اولیا روحی فداه

در دعا کای سید من وی اله