چه لطف است این که با من مینمائی

لب نازک پرسش می گشائی

البت جانست و جانم میفزاید

سبزی که بر لب می فزانی

خطت بر رخ نکوتر خوانده از مشک

نکر خوانند خط در روشنائی

نه عاشق را بلا آمد ز هر سو

چرا زین سر نبائی چون بلانی

جو قامت راست کردی وقت رفتن

قیامت دیدم از روز جدائی

ملولم زآشناتی رقیبان

چه بودی گر نبودی آشنائی

نمی خواهد کمال از بار جز بار

نیامرزبد درویشان گدانی