عقل افلاطون منش را ریشخندی می زنم

بر در دیوانگی دانسته چندی می زنم

می روم از خویشتن امشب به یاد زلف او

همتی یاران! که دستی در کمندی میزنم

امشب ایمابی به سوی خویش ازو وا می کشم

تیغ را بر روی ترک تیغ بندی می زنم

تا به کی زنجیر خودداری به پای دل نهم

عاقبت بر کوچهٔ زلف بلندی می زنم

می خورم خون جگر بی قهقه مینا مدام

بادهٔ لعلی بیاد نوشخندی می زنم

بعد ازین جویا سخن گویم به انداز رفیع

همچو قمری دست بر جای بلندی می زنم