گنجور

 
جویای تبریزی

هرگز صدا نبرده در این بزم ره به گوش

افتاده است رسم فغان همنشین خموش

نامم شنید غیر و سرافکنده شد روان

چون سگ که خم نهد ر خود را ز درد گوش

دل زندگی مجوی ز بیگانه از سخن

آری چراغ بزم بمیرد چو شد خموش

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode