جبین نظم حسن رخت راست مطلع

دو ابرو ز مطلع فروتر دو مصرع

چنان می درخشد زبرقع جمالت

که شد رشته نور هر تار برقع

فتد بخیه بر رو چو از پرده پوشی

نزد شیخ ما وصله ای بر مرقع

غمت در دلم تخم عیش ابد شد

بلی این سراآن سرا راست مزرع

به میخانه گر قالبم خشت گردد

روم بر سر خم نشینم مربع

چو جمعیت آباد دلهاست زلفت

به هر حلقه جمعی نگر کرده مجمع

به زلف تو قطع سخن کرد جامی

کم افتد غزل را بدین لطف مقطع