مهر رویش نه چنانم نگران می دارد

دایمم خون دل از دیده روان می دارد

این چنین کشته ی شمشیر فراقش که منم

که امیدی به من خسته روان می دارد

چون پری کز نظر خلق نهان باشد یار

خویشتن را ز من خسته نهان می دارد

راست گویم قد و بالای جهان آرایش

چه تعلّق به قد سرو روان می دارد

گرچه از دل برود کام من مسکینش

دل من مهر رخش مونس جان می دارد

خبرت نیست نگارا که شب و روز مرا

آتش شوق تو چون زار و نوان می دارد

در فراق گل رویت همه شب تا به سحر

بلبل جان من خسته فغان می دارد

هر که از جان و سر اندیشه ندارد در عشق

چه غم از سرزنش خلق جهان می دارد

جان چو پروانه برافشانم و در پای افتم

که مرا شمع جمالش نگران می دارد