بر آشفت و با لشکر خویش گفت

که درد و غمان با شما باد جفت

همه دشمنان را بَرَم سوی کوه

چو سوی صف آیم همه همگروه

ز دشمن گریزان، شما چون رمه

همه توده گردیده پیشم همه

چو در جنگ زهره چنین داشتید

ز نیواسب وز من چه کین داشتید؟

همی بود بایست برجای خویش

به نزدیک جفت دلارای خویش

زنان شبستان بهند از شما

بدین داستانی نهند از شما

کنارنگ گفتند کای شهریار

به تندی زبان را تو رنجه مدار

هماورد ما گربُدی آدمی

از این رزم هرگز که گشتی غمی؟

چو آن دیو دوزخ برآرد غریو

بلرزد همی هفت اندام دیو

درختی ست گویی هر انگشت او

بدرد دل از چهره ی زشت او

چو او را ببینیم در دشت جنگ

بیفتد همی تیغ و زوبین ز چنگ

نه با اسب او اسب جوشد همی

بپرّد روان چون خروشد همی

نمایید، گفت، از سپاهش به من

نشان سلیح و کلاهش به من

که من چون مر او را ببینم ز دور

کنم کرکسان را بر این دشت سور

یکی گفت آن کس که پیش سپاه

سواری افگنده ست و کرده تباه

ز خون جوشن و تیغ او لاله رنگ

دهان و لبانش چو کام نهنگ

بر آن دشت کاو اسب تازد همی

تو گویی همی گوی بازد همی

به چشمش نیاید همی رزم هیچ

به بازی و ناورد دارد بسیچ