بیا از من بگیر آن دیر ساله
که بخشد روح با خاک پیاله
اگر آبش دهی از شیشهٔ من
قد آدم بروید شاخ لاله
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
بیا از من بگیر آن دیر ساله
که بخشد روح با خاک پیاله
اگر آبش دهی از شیشهٔ من
قد آدم بروید شاخ لاله
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر از دیگری می‌خواهد که لیوان قدیمی‌اش را از او بگیرد، چون این لیوان می‌تواند روح و زندگی را به ارمغان بیاورد. او پیشنهاد می‌کند اگر این لیوان را با آب پر کنند، می‌تواند باعث رشد شاخ لاله شود، اشاره‌ای به زندگی و زیبایی است.
هوش مصنوعی: بیایید از من بگیرید آن شراب قدیمی که جان را با خاک یکی می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر از شیشهٔ من آب بدهی، قد یک آدم بلند می‌شود و شاخ لاله می‌روید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
به رویِ دوست بر دو گّونه لاله
بُتان را از نکُویی وَز پیاله.
چنین گفته‌ست بوبکر سفاله
که با او هست پیوسته حواله
دول رانی به قدر هشت ساله
دو هفته ماه را بسته کلاله
زهی ساقی که او از یک پیاله
کند بیخود دو صد هفتاد ساله
تو تا باشی نخواهد شد چو لاله
سرت خالی ز سودای پیاله
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.