دل ماتش و تن موج دودش
تپید دمبدم ساز وجودش
به ذکر نیم شب جمعیت او
چو سیمابی که بندو چوب عودش
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر |
|
|
اعلانهای کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
دل ماتش و تن موج دودش
تپید دمبدم ساز وجودش
به ذکر نیم شب جمعیت او
چو سیمابی که بندو چوب عودش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به تپش و vibrancy وجود یک فرد اشاره میکند که در دل شب با صدای سازش و بوی خوش عود خود، جلب توجه میکند. او مانند روحی زنده و پرتحرک، به جمعیت و حال و هوای شب رنگ و بویی خاص میبخشد.
هوش مصنوعی: دل او مانند تودهای از دود تکان میخورد و وجودش همواره در حال نواختن است.
هوش مصنوعی: در نیمه شب، وقتی او را به یاد میآوریم، مانند موجودی سرزنده و پُر انرژی است که به طور ناگهانی به حالت طبیعی خود باز میگردد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
تو گفتی جادوی چهره نمودش
به یک دیدار جان از تن ربودش
بهر سالی که دولت میفزودش
خرد تعلیم دیگر مینمودش
یکایک انبیا را دست جودش
یقین تشریف داد و ره نمودش
چو شمشیر ظفر گم گشته پودش
از آن نیروی بی حاصل، چه سودش؟
نشسته با رفیقانی، که بودش
ز ناگه التماسی رخ نمودش
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.