گنجور

 
حسین خوارزمی

چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند

براق عشق ز میدان جان برون تازند

چو بر بساط نشینند پاکبازانت

بضربه ای دو جهان را تمام دربازند

ببوی چون تو گلی بلبلان چو سرمستند

بسوی گلشن جنت نظر نیندازند

ملک بغاشیه داری خویش نپسندند

چو بر فلک علم عشق تو برافرازند

حذر ز آتش دوزخ نباشد ایشانرا

که سال‌هاست که با سوز عشق می‌سازند

ز شاهی دو جهان چون حسین آزادند

ولی به بندگی درگه تو می‌نازند