عید است و موسم گل و هنگام طرف باغ

لیکن مراست در دل غمگین چو لاله داغ

ساقی اهل عشق فروغی ز باده کو

تا لحظه ای ز هستی خویشم دهد فراغ

با عقل سوی دوست کسی ره نمیبرد

خورشید را بشب نتوان یافت با چراغ

از کوی دوست میرسی ای باد مشگبوی

کز رهگذار تست مرا عنبرین دماغ

در ناله است بلبل و نرگس گشاده چشم

تا کی خرامی ای گل سیراب سوی باغ

دل بی تو سوخت چاره کارش ز کار تست

حاکم توئی و نیست بر این خسته جز بلاغ

شعرت غذای طوطی روح است ای حسین

بشناس قدر طعمه طوطی مده بزاغ