مطبوع اگر که مال بود جان اگر عزیز

این هر دو را به پای یکی مرد فرد ریز

در صد هزار مصر عزیزی، از آن تو راست

یوسف به دل غلام و زلیخا به جان کنیز

دنیا عجوزه ایست نیرزد نگاه را

آرد عروس کاوس و پرویز اگر جهیز

از جعد مشگبار تو خیزد مگر نسیم

که هر سحر عبیر فشانست و مشگ بیز

با ترک چشم مست تو، ابرو، بناز گفت

کندی مکن که تکیه گه تست تیغ تیز

برچیده مرغ همت ما دانه ها درشت

چون شد درشت دانه هم از ماست خورد و ریز

بر اعتدال قد تو از سرکشی سزد

تا، سرو، را بنشانی بپای خیز

از نور صبح، ظلمت شب رفع شد، ندیم

برخیز و می بریز که برخواست رستخیز

کاسد متاع حسن به عهد تو شد چنانک

صد یوسف و بشیر نیرزد به یک عزیز

«حاجب » به عین فقر مریز آبروی خویش

بر پای هر مخنث بی آبروی هیز