ندانی درد هجر ای گل مرا زان زار گردانی

دگر زارم نگردانی به داغ هجر گردانی

اگر یک ره چو من بیدل به عشق اندر فرو مانی

ز خون عاشقان خوردن بسی یابی پشیمانی

همه رنج دل و جسمی همه درد تن و جانی

بسوزانی و گریانی و رنجانی و پیچانی

از آن چون زر شده رویم که تو سیمین زنخدانی

از آن چون لعل شد اشگم که مروارید دندانی

تو ماهی سرو را مانی تو سروی ماه را مانی

که ماه سرو بالائی و سرو ماه پیشانی

بمهر آن لبم کردی سرشک دیده مرجانی

بروشن روی روز من شب تاریک گردانی

مرا رخسار زرین کرد تف نار هجرانی

که سیمین کرد هامون را دم تیغ زمستانی

شده کهسار کافوری و آب رود سندانی

در آب از بند دیماه است ماهی گشته زندانی

دمنده خلق در خانه فسرده چشمه چون خانی

بسان سونش سیم است برف از باد سوهانی

بیابانها گرفته بلبل خوش بانگ بستانی

ببستان اندر آمد باز آن زاغ بیابانی

چو بر تو برف بارد باد بر تن باده بارانی

که باران زمستان را چو باده نیست بارانی

ز زر خام پیش خویش گوئی بر فروزانی

چو بر بالا دل عاشق بسوزانی و لرزانی

از آن ایوان بیاراید چو مجمرهای گردانی

وزین گردون بیفروزد چو گوهرهای عمانی

گهی زو رودها بینی پر از یاقوت رمانی

گهی زو کوهها بینی پر از لعل بدخشانی

شود باز آسمان یکسر پر از دیبای کاشانی

همه دینارها گردد درمهای سپاهانی

ایا ابر زمستانی نه چون ابر بهارانی

مکن چندین میان کوه و باغ و راغ ویرانی

که نه آثار طوفانی و نه بنیاد سیلانی

نه موج بحر عمانی نه کف میر مملانی

ابو نصر آنکه یزدانش بنصرت داد ارزانی

از او مدحت گرانی یافت وزوی گوهر ارزانی

فکنده فر یزدانی بر او دیدار سلطانی

فری دیدار سلطانی که دارد فر یزدانی

ایا میری که از رادی سر میران ارانی

دلیل سعد گردونی نشان وعد قرآنی

ولی را سعد برجیسی عدو را نحس کیوانی

بمیدان شیر میدانی در ایوان ماه ایوانی

تو درد آز و سختی را بکف راد درمانی

بفرمان تو شد عالم گه یزدان را بفرمانی

اگر شیطان شود یارت دهد یزدانش رضوانی

و گر رضوان شود خصمت دهد یزدانش شیطانی

بقول آسایش جسمی بعقل آرایش جانی

کهان را از تو آرایش مهان را از تو آسانی

اگر نه موج دریایی و گرنه سیل نیسانی

چرا با دوست و با دشمن بگاه جود یکسانی

ایا پوشیده از هر عیب از هر عیب عریانی

چو در مجلس شوی خندان دو صد کان را بگریانی

مگر پیغمبر روزی ز هرکس داد بستانی

که یک سر مظهر تأیید و فر فضل یزدانی

یکی دهقان بدم شاها شدم شاعر بنادانی

مرا از شاعری کردن تو گرداندی بدهقانی

بجای تو که با هر شاه هم صنفی و همخوانی

بسا کس مهترم خوانند تا تو کهترم خوانی

حسودانم فراوانند و بدگویان ز نادانی

ز بس کم خواسته پاشی ز بس کم پیش بنشانی

فراوان دادیم نعمت حسودان شد فراوانی

تو کردی بر من این بیدادگر نه از چه سان دانی

الا تا هست اندر عالم افزونی و نقصانی

الا تا هست شادانی و غمگینی و پژمانی

ترا باد ابر افزونی ترا دل باد شادانی

عدو را باد غمگینی و جان و تن به نقصانی