ای مرا دیدار تو جان و جهان

بی تو هرگز نی جهان خواهم نه جان

ای جهان جان چه شادی باشدم

چون نباشی با من ای جان جهان

ای بسان حور و آئین پری

با که دیگر کرده ای آیین بسان

نیک خو بودی شدی نا نیکخو

مهربان بودی شدی نامهربان

من همانم در هوای تو ولیک

تو نئی اندر هوای من همان

دل برشوت خواستی اندر ز من

جان همی اکنون بخواهی رایگان

من بتو زین به گمان بردم همی

ای دریغا کم غلط کردی گمان

دیده پیش تو زمین کردن چه سود

کز تو دورم چون زمین از آسمان

بی گناه از من چرا جستی گریز

بی خطا از من چرا کردی کران

من همیدانم که این از تو نبود

از چه بود از گفتگوی این و آن

بر دلت کردند کارم را بهنگ

تا دل پاک تو بر من شد گران

راست گفت آن داستان گوی بزرگ

بر مبند از بهر عشق کس میان

ور میان عشق را بندی بکوش

تا سخن چین ره نیابد در میان

ای برخ چون ارغوان عشق تو کرد

رنگ رخسار مرا چون زعفران

گر نیائی یکزمان از بد خوئی

سوی من بنگر بنیکی یکزمان

بر ره هر دشمنی بیره مرو

دوستانرا بر میان ره ممان

قول حاسد مشنو و از من شنو

تا تو ایمن باشی و من شادمان

حاسد ار چه نیک پیوندد سخن

دل ندارد چون نئی همداستان

از دل من گر ندانی بنگری

چهره زرین و چشم خون فشان

گر مرا باشد ز دیدار تو سود

مر ترا ناید ز دیدارم زیان

بوستان از ابر اگر خرم شود

چشم من ابر است و رویت بوستان

چشم گریان مرا در پیش دار

تا بخندد بر رخانت گلستان

ای گل رنگین رخسار ترا

نابسوده هیچ دست باغبان

تا گل روی ترا دیدم شدم

همچو بلبل با خروش و با فغان

گشتم اندر فرقت تو شعر گوی

گشته بودم در وصالت شعر خوان

خون ز چشم من گشاید چونکه من

در غزلهای تو بگشایم زبان

من چه ام تا عشق را پنهان کنم

عشق هرگز کی توان کردن نهان