خرما نتوان خورد ازین خارکه کشتیم

دیبا نتوان بافت بدین پشم که رشتیم

اطلس نتوان دوخت از ین پنبه که کشتیم

کمخا نتوان بافت ازین پشم که رشتیم

با جامه چرکن بسیه چال جحیمیم

با رخت نو پاک ببستان بهشتیم

از دست چو رفت آستی و دامن جامه

کردیم ببر رخت نو و کهنه بهشتیم

از جامه اگر دست بشوئیم عجب نیست

زانروی که بسیار بشستیم و بمشتیم

باشال جلی گفت چودلال فکندش

شاید که ز مشاطه نرنجیم که زشتیم

بردست گرفتیم همه داس زمقراض

بر مزرعه سبز سسقرلاط گذشتیم

از بهر گلیم و برک و صوف بسی پشم

چون موی سرخویش درودیم ونکشتیم

از معنی باریک و خیالات چومویست

این رشته باریک درینجامه که رشتیم

قاری صفت حله و استبرق و سندس

بر البسه بنویس که از اهل بهشتیم