زان لعل می آلود شدم مست خرابت

ای مغبچه شوخ چه مستست شرابت

ای عشق هوایت چه بهار است که بادا

بر خرمت ما تیره دلان برق سحابت

با عارض نسرین وش اگر باده بنوشی

بر چهره چه گلها شگفاند می نابت

در نور صفا چونکه ز خورشید فزونی

هرگز نشود حایل رخسار نقابت

زان خلعت تو حله گلگون شده ای سرو

کز خون دل و دیده همه داده شد آبت

ای مغبچه بس تو به شکستی و گنه بود

گر توبه مرا شکنی هست ثوابت

فانی چو غریب آمده در بحر معانی

نبود عجب اندر سخنش رنگ غرابت