گنجور

 
ابن یمین فریومدی

من از فروتر خویش ار همی کشم رنجی

عجب مدار که خواهم برینت داد وقوف

نه آفتاب فلک نور بخش ماه بود

همیشه ماه رساند به آفتاب کسوف