آشفته دل خویش درین دار فنائیم

بنمائی رخ خویش که مشتاق لقائیم

کس نیست چو ما بیدل در هجر تو ای یار

مغموم درین عالم بافقر و فنائیم

با ما ستم و ظلم مکن جور و جفا را

کوتاه بکن قصه که مهجور بماندیم

کس نیست که تدبیر کند سوز دل ما

بیچاره که ما یار بجز یار بماندیم

ای دوست بسی نالم در هجر تو هیهات

مجنون صفت آشفته و حیران بماندیم