در طپش آمد زمین و، از روش ماند آسمان

الامان از فتنه ی آخر زمانی، الأمان

بندها بر پای دارم، هر یکی از صد کمند

تیرها بر سینه خوردم، هر یکی از صد کمان

بعد ازین میبایدم بگریست از جور زمین

رفت ایامی که مینالیدم از دور زمان

وعده ی مهر ار کند زین پس، زمان را کو کفیل؟!

مژده ی لطف ار دهد زین پس، زمین را کو ضمان

گر فلک دیگر بگردد بر سر ما، گو مگرد؛

گر زمین دیگر نماند پای برجا، گو ممان!

دیدم از دور زمان، آن کش نبودم در خیال؛

دیدم از جور زمین، آن کش نبودم در گمان

داشتم کاشانه یی در شهر کاشان چند سال

کاختر شبگون، غریبم داشت، دور از خانمان

خاستم از خواب و دیدم شهر را در انقلاب

آنچه من دیدم نبیند هیچ کس یا رب بخواب

پیش از آن کارد افق از بوته بیرون سیم صبح

در بسیط خاک، چون سیماب افتاد اضطراب

هر کجا خشتی دو دیدم، صبحدم در گوش هم

بودشان هذا فراق بینی و بینک خطاب

عالمی آباد، چون ز آبادی آن شهر بود

شد خراب وزان خرابی، عالمی دیم خراب

هم من وهم دیگران، دیدیم از آشوب خاک

آنچه نوح و امتش دیدند از طوفان آب

شب شود هر روز،کش رفت آفتابی زیر خاک!

چون بود روزی که شد در خاک چندین آفتاب؟!

گر نه خواب مرگ برد امشب چو بختم خلق را

از چه بر هر در زدم فریاد، نشنیدم جواب

یارب آن شب آسمان این انقلابش از چه بود؟!

خاک ساکن، صبحدم این اضطرابش از چه بود؟!

کرد خونین لیلی شب گیسوان صبح از شفق

گرنه روز ماتمش بود، این خضابش از چه بود؟!

گر بر آن نشکفته گلها، شب فلک نگریست خون

صبح خاک آن گلندامان، گلابش از چه بود؟!

گر سپهر آن شب نبودش شرم از کار زمین

پرده بر رخ، صبح از نیلی سحابش از چه بود؟!

چشم اختر، کان نخفتی جمله شب زان خفتگان

گر سحر افسانه یی نشنید، خوابش از چه بود؟!

عاقبت میشد کنارش خلق را چون خوابگاه

حیرتی دارم که خاک آن شب شتابش از چه بود؟!

شهر کاشان، کش فلک در سالها آباد کرد

هم فلک خود کرد در یکدم خرابش از چه بود؟!

گر بصبح رستخیز آن شب نبودی حامله

آخرین ساعت چه بود آن شهر را این زلزله؟!

بیم آن بودی، که بندد ره بسیر آسمان

گر زمین بر پا نبودش ز اشک مردم سلسله

صور اسرافیل بود آن شب مگر بانگ خروس

کز جهان شد کاروان جان روان بیفاصله

شد چو ریگ آن کاروان و خاک شهر از پی روان

رسم دیرین است خود گرد از قفای قافله

سر زخم خار دیدم، خونچکان چون لاله اش

آنکه گر سودیش پا بر لاله، کردی آبله

دامن مادر، بدست کودکان نازنین،

رفته خوش با هم نه بر لب از حدیث آن گله

هر که زیر خاک دید آن نازکان، و زنده ماند؛

بود از جان سختی او را زندگی، نز حوصله!

غازه بر روی افق، صبح از شفق سودند باز

خاک را دامن بخون خلق آلودند باز

اختران دادند خاک شهر را یک سر بباد

شهریان را تن بزیر خاک فرسودند باز

طاقها بگشاده پرسش را دهان از هر شکاف

در جواب از رفتگان، یک حرف نشودند باز

از شبستان عدم، یک یک جدا گر آمدند؛

در یکی شب همعنان آن راه پیمودند باز

خفتگان، کز خوابشان ناگه اجل بیدار کرد

گوییا آشفته خوابی دیده آسودند باز

غیر ماه من، که رخ یکباره بنهفت اختران

صبح بنهفتند روی و شام بنمودند باز

مانده را ز رفتگان، ناگفته دیدم ای دریغ؛

ماندگان با یکدگر در گفتگو بودند باز

گل‌رخانی کاسمان در مهد گل پروردشان

هین به خواری بین زمین بر سر چه‌ها آوردشان؟!

نوخطان، کز سبزه ی خط، آسمان را کرده سبز؛

زرد شد خورشید، چون خیری ز رنگ زردشان

می‌کشان، کز جام می کردند گل را خون جگر؛

ساقی دوران به جام از کین چه خون‌ها کردشان؟!

کاروانی جمله یوسف شد به مصر خاک و خلق

مانده چون یعقوب گریان در سراغ گردشان

گلستان را کرده غارت صبح، گلچین سپهر؛

خاک را دامن ببین رنگین کنون از وردشان

گرچه رستند آن شهیدان، از هزاران درد، لیک

ماندگان را تا قیامت ماند در دل دردشان

بردشان گرمی مجلس از تزلزل کز زمین؛

لرزه بر جان سپهر افگنده آه سردشان

آورم یا رب کرا زیشان بلب در نوحه نام؟!

شمعها دیدم سحرگه مرده، گریم بر کدام؟!

هر سویی غلطیده سروی ماهر و بر روی خاک؛

هر طرف افتاده ماهی سرو قد از طرف بام

زاهدان و شاهدان شهر را دیدم خراب

مسجد و میخانه با هم چون پذیرفت انهدام؟!

این یکی بر کف صراحی، آن یکی بر کف کتاب

آن یکی بر دست سنجه، این یکی بر دست جام

کو کجا رفت آنکه گفتی: هست شیرین خواب صبح

گو: بیا بنگر ز خواب صبح خلقی تلخکام

گرنه بر سر ریختندی ماندگان آن خاک را

رفتگان در خاک ماندندی الی یوم القیام

سرکشد صبح قیامت، هر کسی از خاک و من؛

زیر خاک آن صبح دیدم خلق را از خاص و عام

ماند آوخ هم بدلها حسرت دیدارها

هم بجانها آرزوها، هم بلب گفتارها

طرفه العینی، ز چشم گیتی شد جدا

دوستان از دوستان و یارها از یارها

چون دو یار مهربان، روز وداع از هر کنار

کرده نالان دست در آغوش هم دیوارها

خاکیان را، خفتگان همخوابه گشته زیر خاک؛

خاک بر سر بر فراز خاکشان بیدارها

مشتری را در فلک، یا رب چه پیش آمد که خلق

جانفروشی را دکان وا کرده در بازارها؟!

بازی این بار، ادبار دلم شد، ورنه من

از فلک بازی گریها دیده بودم بارها

سالها بودم ز کار آسمان، دلتنگ آه

می ندانستم که آید از زمین هم کارها

دل بجوش آمد، حریفان وقت شد زاری کنید؛

خاک رنگت خون گرفت، از دیده خونباری کنید

بر مزار کشتگان خاک خونخوار از دریغ

لب فرو بندید و شکر حضرت باری کنید

تا دهید اندام خون آلودشان را شست و شو

بر کشید از خاکشان، وز دیده خون جاری کنید

بیدلی، کش دل بداغ دوستان امروز سوخت

آبش اندر آتش افشانید و دلداری کنید

مفلسی، کش گنجها در خاک ماند از بیکسی؛

د رخرابی دلش، چون خضر معماری کنید

سوخت از داغ مصیبت، چون فلک جان همه

یکدگر را در عزای یکدگر یاری کنید

آسمان بر سینه ی من هم، سه داغ آن شب نهاد

چاره ی آن هر سه از یک خنجر کاری کنید

سرو بالایی، که شب هر سو خرامان دیدمش

صبحدم، چون پیکرتصویر، بیجان دیدمش!

شمع رخساری، که شب چون مهر سویش دیدمی؛

صبحدم، از دیده ها، چون ماه پنهان دیدمش!

نازک اندامی، که شب از گل تنش پوشیدمی!

صبحدم، بر روی خاک افتاده، عریان دیدمش!

نرگس مستی، که شب مست نگاهش بودمی؛

صبحدم، پر کنده برطرف گلستان دیدمش!

جعد مشکینی، که شب از بوی او آسودمی؛

صبحدم، از باد چون سنبل پریشان دیدمش!

در دندانی که شب بر درج آن لب سودمی

صبحدم، رنگین تر از لعل بدخشان دیدمش!

کرد کاری آسمان الحق که با سنگین دلی

صبحدم از هر چه کرد آن شب، پشیمان دیدمش!

آه از آن ساعت که گردد جلوه گر باد بهار

ابر آذاری بخاک تیره گرید زار زار

زخمها را برگ گل، ناخن زند در بوستان؛

داغها را لاله سازد تازه اندر کوهسار

هر که چیند سنبلی، افتد بفکر زلف دوست؛

هر که بیند نرگسی، افتد بیاد چشم یار!

هر که بیند لاله یی در باغ و داغ اندر میان

هر که بیند چشمه یی در راغ و سبزه در کنار

یادش آید از رخ رنگین و خاک مشکرنگ

یادش آید از لب شیرین و خط مشکبار

آنکه ماندش حسرتی در دل از آن وارونه روز

و آنکه هستش نوگلی در گل، در آن ویران دیار

هم چکانده چون غم اندوزان، برخ خون جگر

هم فشاند، چون سیه روزان، بسر خاک مزار

یا رب، از لطف تو این شهر خراب آباد باد

عاجزانش را دل از قید ستم آزاد باد

هر که آزارد دل مسکینی از زخم زبان

مرهم زخم دلش، از خنجر پولاد باد

هر که رنجاند دل درویشی آنجا بیگناه

آتش اندر آبش افتد، خاک او بر باد باد!

هر که مظلومی از آن کشور بفریاد آورد

از تظلم، شب در افغان، روز در فریاد باد

هر که بر صیدی زبون، آنجا کمندی افگند؛

گردن او بسته ی فتراک صد صیاد باد

از هجوم غم، بحسرت، رخت بستم زان دیار

جان غمگینی که ماند آنجا الهی شاد باد!

با صباحی، آذر آنجا روزگاری خوش گذشت؛

یاد باد آن روزگار خوش که گفتم، یاد باد!