چون کون مکان بتو عیانست
رویت بجهان چرا نهانست
حسن همه دلبران مه رو
از حسن و جمال تو نشانست
چشم تو مدام با حریفان
با ساغر و باده در میانست
این ظلمت و نور و کفر و ایمان
اززلف و رخ تویک نشانست
جان و دل عاشقان چه گویم
تا واله حسن تو چه سانست
ازجمله جهان جمال رویت
هرکس که بدید عارف آنست
هرلحظه چرا کنار جویی
چون جای تو در میان جانست
عکس رخ جانفزای جانان
از آینه جهان عیانست
از مشرب عذب تو اسیری
یک قطره محیط بی کرانست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این غزل به زیبایی و معشوقی می‌پردازد که تماشای او برای سایر دلبران و عاشقان جذاب است. او می‌گوید که زیبایی و حسن معشوق در دل همه وجود دارد و چشمان او همیشه در حال تماشای دوستان و نوشیدن باده است. وجود نور و ظلمت، ایمان و کفر، همه با زیبایی معشوق گره خورده‌اند. شاعر در نهایت بیان می‌کند که عشق به معشوق چه حسی در جان عاشقان ایجاد می‌کند و هر کسی که زیبایی او را ببیند به عارف تبدیل می‌شود. در پایان، او به مستی و شادی ناشی از نوشیدن از چشمه‌ی محبت معشوق اشاره می‌کند که یک قطره‌اش بی‌نهایت و فراوان است.
هوش مصنوعی: چرا چهره‌ات که در عالم آشکار است، در واقعیت محو و پنهان است؟
هوش مصنوعی: زیبایی و خوشرویی تمام معشوق‌ها فقط بازتابی از زیبایی و جمال توست.
هوش مصنوعی: چشم تو همیشه در حال خوش‌گذرانی با رفقا و در حال نوشیدن نوشیدنی است.
هوش مصنوعی: این تاریکی و روشنی، همچنین کفر و ایمان، همه به زلف و چهره تو ارتباط دارد.
هوش مصنوعی: عاشقان را چه بگویم که چقدر بی‌تاب و سرگشته‌ی زیبایی تو هستند.
هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی چهره‌ات را ببیند، به حقیقت عارف و دانا می‌شود.
هوش مصنوعی: هر لحظه چرا کنار جویی؟ چون جای تو در دل و جان من است.
هوش مصنوعی: چهره زیبا و دل‌ربای محبوب در آینه‌ی دنیا به وضوح دیده می‌شود.
هوش مصنوعی: از چشمه‌ی زلال تو، حتی یک قطره هم برای من ارزشمند است، در حالی که دریا بی‌انتهاست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
عشق تو قضای آسمانست
وصل تو بقای جاودانست
آسیب غم تو در زمانه
دور از تو بلای ناگهانست
دستم نرسد همی به شادی
[...]
من سر نخورم که سر گران‌ست
پاچه نخورم که استخوان‌ست
آشفتن چشم‌های مستت
دود دل یار مهربانست
وین طرفه که درد چشم او را
خونابه ز چشم ما روانست
دو فتنه به یک قرینه برخاست
[...]
جهد ادبش بدان چه دانست
می کرد چنانچ می توانست
ماهی، که لبش بجای جانست
گر ناز کند،به جای آن است
از چشم دلم نمی‌شود دور
هر چند ز چشم سرنهانست
گر در طلبت هزار باشند
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.