خیّاط پسر بگو چه ها کرد

پیراهن صبر من قبا کرد

چون، کز رگ من، ز تاب غم ها

گردیده گره گره سرا پا

صد چاک ز ناله شد دل من

[...]

از غش پاکست چون عیارم

با صّرافان فتاد کارم

خرمن شده داغ دل ز اطراف

چون نقد بروی نطع صّراف

هست از خط زخم، پود و تارم

[...]

حکّاک نظر به سویم افکند

مانند نگین، دل مرا کند

از دیدن روی آن جفا کیش

دل کنده شدم ز هستی خویش

آن طفل ز بس که شرمگین است

[...]

از بسمه چی ای دلم هواییست

چون باسمه رنگ من طلائیست

شد زرد و ضعیف از غم دوست

هم چون ورق طلا مرا پوست

شاید آید به کار جانان

[...]

تا چند ز دوری اتوکش

باشم چو اتو میان آتش

گر روی دهد گذارمش پیش

مانند خم اتو سر خویش

جانان چو در آتشم دهد جای

[...]

ضرّابی را عیار پاکست

از من دل اگر خَرَد چه باکست

وصلش که بود مراد دیده

دارد صد راه چون حدیده

زین ره که بود به دیده چون دام

[...]

از دوری پینه دوز، سینه

ما راست ز داغ پینه پینه

باشد هوس وصالش از من

زربفت به ژنده پینه کردن

تا دل به غم فراق پیوست

[...]

دل برد دگر به زنگ طفلان

پیرانه سرم سوی دبستان

اطفال به رنگ دسته ی گل

آواز کشیده همچو بلبل

با هم شده گرم نغمه و شور

[...]

عصّار که از فشار اویم

خون آب دود ز دل به رویم

دایم دارد ز هجر آن یار

بر دل باری چو سنگ عصّار

شد مغز روان ز بار جانم

[...]

لوّاف که برده از سرم خواب

افکند از درد در رگم تاب

چون قرعه به راه آن جفا جو

غلطان رفتم ز بس به پهلو

بنمود رگم ز چشم غمگین

[...]

باشد ز خیال مسگرم سر

پر شور تر از دکان مسگر

در وجد چو آیم از غم دوست

خوشحالم اگر بریزدم پوست

گر کاهش تن کند هلاکم

[...]

افتاد گذار من به دفتر

شد دفتر طاقت من ابتر

از موزونان به دیده بنمود

سروستان، بهشتِ موعود

از روی گل و خط چو سنبل

[...]

تریاک فروش کیف پرداز

از چُرت بود چو دنگ رزّاز

خشخاش صفت به باغ دنیا

یک سر دارد هزار سودا

زان نشاء که می فزاید ادراک

[...]

دیدم چو صفای این مدارس

افتاد رهم سویِ مدارس

آنجا که همیشه باد آباد

سوی فقها گذارم افتاد

دیدم که دُر کلام می سُفت

[...]