گنجور

 
وحیدالزمان قزوینی

لوّاف که برده از سرم خواب

افکند از درد در رگم تاب

چون قرعه به راه آن جفا جو

غلطان رفتم ز بس به پهلو

بنمود رگم ز چشم غمگین

پر خار چو ریسمان مویین

 
sunny dark_mode