به عهد یوسف من کز فرشته افزون است

کسی حکایت لیلی کند که مجنون است

اگر چه جام جمی آه از آن دل نازک

که تا نفس زده ام خاطرت دگرگون است

سگ تو واقف بیمار دل ز بیداری است

[...]

چو سوختم از عشق و شستم از جان دست

هنوز گریه نمی داردم ز دامان دست

به خاک پای تو ساقی که مردم از حسرت

ترحمی، که تو داری به آب حیوان دست

بده به تشنه لبان جرعه یی که ساغر بخت

[...]

نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست

طریق اهل دلان غیر دردمندی نیست

به خلق و لطف تو نازیم ای سهی بالا

که سرو قد تورا ناز سر بلندی نیست

مریض عشق تورا شربت طبیب چه سود

[...]

جز از وصال تو با کس سر وصولم نیست

به جز قبول تو هیچ از جهان قبولم نیست

اگرچه بی تو به هر سر چو باد می گردم

به هیچ منزل راحت سر نزولم نیست

زدست طعن چنان سر به جیب از آن دارم

[...]

به عقل در ره عشق تو خانه نتوان ساخت

که هرچه عقل بنا کرد عشق ویران ساخت

فرشته بر دل جمع منش حسد بودی

رخت به زلف پریشان مرا پریشان ساخت

بدست فتنه گریبان من از آن شوخست

[...]

زهی ملاحت و خوبی که با تو محبوب است

که خشم و ناز و وفا هرچه می کنی خوب است

بکن هر آنچه تو خواهی که گر وفا نبود

کرشمه های جفا نیز از تو مطلوب است

تو آفتاب جهانی ازین مشو در تاب

[...]

زبخت بد جگرم از جفای اوریش است

بلای بخت بدم از جفای او بیش است

چه طالع است ندانم چه بخت شور است این

گه گر جهان همه نوش است بخت من نیش است

حریف من نشود هیچ مهربان هرگز

[...]

نمود چاک گریبان تنت که نسترن است

تو یوسفی و گواه تو چاک پیرهن است

حریف شاهد و ساقی کجا بود زاهد

میان خضر و مسیحا نه جای اهرمن است

سبو بیار که آبی بر آتش بزنم

[...]

تو گر خرام کنی سرو یا صنوبر چیست

رخت چو جلوه کند آفتاب خاور چیست

چو می خوری شود از رشک غنچه را لب خشک

ز عارضت چو عرق سر زند گل تر چیست

مه جمال تو از حسن یوسفش چه کمی است

[...]

ز قامت تو چگویم که فتنها برخاست

قیامت است که در روزگار ما برخاست

اگر صفا طلبی کام دل مجوی که یار

چو در کنار نشست از میان صفا برخاست

به هر چمن که چو آب روان خرامیدی

[...]

ببین که کار من از غم چه سخت افتادست

که دل ز دیده برون لخت لخت افتادست

ز آفتاب تو هر ذره شمع وصل افروخت

چراغ خلوت ما تیره بخت افتادست

چنین که پنبه خونین زداغ ما افتد

[...]

اگرچه خانه خرابی زباده ای ساقی است

خراب جام شرابیم تا دمی باقی است

ز شوق روی تو خورشید را اشعه نور

بصد هزار زبان در حدیث مشتاقی است

مرا نیاز درونی ز صدق دل با تست

[...]

چراغ عشق من افروخت شمع خلوت دوست

فروغ معنی من زنور طلعت اوست

مرا که گفت و شنید فرشته پروا نیست

چه جای دردسر ناصحان بیهده گوست

بلاست دل بتو دادن قیاس عقل اینست

[...]

مجال حلقه صحبت کرابخانه تست؟

که کعبه حلقه چشمش بر آستانه تست

میانه تن و جان باوجود مهر ازل

کجاست آنچه میان من و میانه تست

بهانه جویی و کامم نمیدهی دانم

[...]

کسی زکعبه کوی تو نامراد نرفت

که حلقه بر در این خانه زد؟ که شاد نرفت

به خاک پای تو کز خاک درگهت دل ما

بسنگ تفرقه چون مرغ خانه زاد نرفت

بجان دوست که هرچند مهر ورزیدم

[...]

منم که حاصل من غیر نامرادی نیست

درخت بخت مرا برگ عیش و شادی نیست

ز فسحت دو جهان خاطرم به تنگ آمد

فراغت دل مجنون بهیچ وادی نیست

چون برق میگذرد عمر بر فروز از وی

[...]

مرا که جان پی قربان شدن بود پیشت

تو خواهی ام کش و خواهی رقیب بد کیشت

ترا بشاهی حسن آن بزرگی از بختست

که آفتاب کم از ذره یی بود پیشت

جراحت دل من تازه تر شد از نمکت

[...]

دل کباب ز خوناب دیده بد نام است

بسوختیم و هنوز از تو کار ما خام است

اگر نه مهر تو می ورزد آفتاب چرا

ملازم سر کوی تو صبح تا شام است

بیا و جرعه مستان غم به رغبت نوش

[...]

به زهر چشم دهی جان و دل فرحناک است

چه دلبری تو که زهر از کف تو تریاک است

چه شد که جامه یوسف شد از زلیخا چاک

هنوز جان زلیخا ز دست او چاک است

مباش همدم هرخس کز او بود جان بخش

[...]

کدورت غم هجرت بیک نگاه برفت

جمال کعبه چو دیدم غبار راه برفت

به آستان تو چندان بسجده سودم رخ

که سوده گشت رخ و نقش سجده گاه برفت

خوشم که طاعتم از سجده درت افزود

[...]