باز دانی که در وجود آن چیست

که‌ابدالدهر می‌تواند زیست

پیش از آن حالتش به سالی بیست

چند فرزند بود و هیچ نزیست

هرکه می‌زاد در جهان می‌زیست

دخل بی‌خرج شد‌، ازین به چیست‌؟!

در سیاهی چو آب حیوان زیست

کس نگفتش که این سیاهی چیست

این همه سر کشیدن از پی چیست

گل نخندید تا هوا نگریست

گفت برگو که بادجنبان چیست؟

خیره چون گاو و خر نباید زیست

شاه گفتا که شرط چارم چیست؟

شرط خوبان یکی کنند نه بیست

تکیه زد گرد باغ می‌نگریست

ناگه از دور تافت شمعی بیست

گفت خیرش بگو که نام تو چیست؟

ایکه خواهد سر تو بر تو گریست

شورش باغ بنگرد که ز کیست‌!

باغ چون است و باغبان را چیست‌؟

تا بگوید که این خرابی چیست

اصل و بنیاد این خرابی کیست

گفت با هر یکی گناه تو چیست

از کجائی و دودمان تو کیست

گفتم ای سیّدی‌! گمان تو چیست‌؟

تا به ترتیب تو توانم زیست‌

وانکه داند که اصل جانش چیست

جان او بی جسد تواند زیست

شهر بر من به زاریان بگریست

که تو بی او چگونه خواهی زیست ؟

نیست مخلوق آنکه دایم زیست

هر که باقی است ذکر او باقی است

چون به آخر رسید خوش بگریست

گفت: بیچاره این عراقی کیست؟

گفت اتابک که: محرم او کیست؟

باز پرسید ازو به خفیه که: چیست؟

زین سخن‌ها خلاصه دانی چیست؟

آنکه: دور از تو من ندانم زیست

تو بر اوج فلک چه دانى چیست ؟

که ندانى که در سرایت کیست ؟