مطربی کز وی جهان شد پر طرب

رُسته ز آوازش خیالاتِ عجب

ترک و کرد و پارسی‌گو و عرب

فهم کرده آن ندا بی‌گوش و لب

هم عجم هم روم هم ترک و عرب

مانده از جود و سخااش در عجب

هم تو ماری هم فسون‌گر‌، این عجب

مارگیر و ماری ای ننگ عرب

باز با خود گفته فرعون ای عجب

من نه در یا ربناام جمله شب

در دل مؤمن بگنجم ای عجب

گر مرا جویی در آن دلها طلب

پس سبو برداشت آن مرد عرب

در سفر شد می‌کشیدش روز و شب

پس بدو گفتند یا وجه العرب

از کجایی چونی از راه و تعب

کین مدمغ بر کی می‌خندد عجب

اینت باطل اینت پوسیده سبب

لطف عقل خوش‌نهاد خوش‌نسب

چون همه تن را در آرد در ادب

مرد حجی همره حاجی طلب

خواه هندو خواه ترک و یا عرب

حلقه زد بر در به صد ترس و ادب

تا بنجهد بی‌ادب لفظی ز لب

اندرون می‌سوختش هم زین سبب

توبه کردن می‌نیارست این عجب

قلب پهلو می‌زند با زر به شب

انتظار روز می‌دارد ذهب

دل چه می‌گوید بدیشان ای عجب

طرفه وصلت طرفه پنهانی سبب

چون تفحص کرد لقمان از سبب

در عتاب خواجه‌اش بگشاد لب

کی ببینم روی خود را ای عجب

تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب

مصطفی مه می‌شکافد نیم‌شب

ژاژ می‌خاید ز کینه بولهب

چون اثر زایید آن هم شد سبب

تا بزاید او اثرهای عجب

باز گِرد شمس می‌گردم عجب

هم ز فر شمس باشد این سبب