... که بر دو دیده ما حکم او روان بودی

ز پرده ناله حافظ برون کی افتادی

اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی

... چو نقطه گفتمش اندر میان دایره آی

به خنده گفت که ای حافظ این چه پرگاری

... دردی و سخت دردی کاری و صعب کاری

هر تار موی حافظ در دست زلف شوخی

مشکل توان نشستن در این چنین دیاری

... برو که هر چه مراد است در جهان داری

چو گل به دامن از این باغ می بری حافظ

چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری

... که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری

ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق

قدم برون نه اگر میل جست و جو داری

... خدا را گر می دوشینه داری

ندیدم خوش تر از شعر تو حافظ

به قرآنی که اندر سینه داری

... بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود

تو که چون حافظ شب خیز غلامی داری

... از که می نالی و فریاد چرا می داری

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند

سعی نابرده چه امید عطا می داری

... عاشقی گفت که تو بنده بر آن می داری

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ

چه توقع ز جهان گذران می داری

... از شاه نذر خیر و ز توفیق یاوری

حافظ غبار فقر و قناعت ز رخ مشوی

کاین خاک بهتر از عمل کیمیاگری

... نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری

به یمن همت حافظ امید هست که باز

اری اسامر لیلای لیلة القمر

... عاشقان را دوای رنجوری

بگذر از نام و ننگ خود حافظ

ساغر می طلب که مخموری

... که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی

نه حافظ می کند تنها دعای خواجه تورانشاه

ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی ...

... جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی

چند پوید به هوای تو ز هر سو حافظ

یسر الله طریقا بک یا ملتمسی

... رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد

صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

... به جای اشک روان در کنار من باشی

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی ارزم

مگر تو از کرم خویش یار من باشی

... چند و چند از غم ایام جگرخون باشی

حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است

هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی

... ای تازه گل که دامن از این خار می کشی

حافظ دگر چه می طلبی از نعیم دهر

می می خوری و طره دلدار می کشی

... وصال دوستان روزی ما نیست

بخوان حافظ غزل های فراقی

... أری مآثر محیای من محیاک

ز وصف حسن تو حافظ چگونه نطق زند

که همچو صنع خدایی ورای ادراکی