... ز آه دل گره بر باد بستی

دهان چون تلخ گشتی از فغانش

لبش گفتی شدی شیرین دهانش ...

... پس آنگه روی را از خاک برداشت

فغان از جان آتشناک برداشت

به کوه بیستون بگشاد بازو ...

... از آن آوازه کافتاد از چپ و راست

فغان از مرد و زن هر گوشه برخاست

چو بشنید این سخن شیرویه شوم ...

... در بادیه شوق تو چون راحله بندیم

ذکر ملک آید ز فغان جرس ما

با نیش غم و جسم ضعیف آه برآریم ...

... بود چون ابر سیر ناقه لیلی که در وادی

فغان از چاک دل مجنون کشد نی زنگ محمل ها

چو در دشت فنا منزل کنی یک روز ای فانی ...

... در شبستان نمود ناله رباب

زین فغانها ز هر طرف یک یک

برگرفتند سر ز خواب احباب ...

... که صدقه سرش این پیر ناتوان یارب

ز هجر یارب و افغانم از فلک بگذشت

توام خلاص نمایی ازین فغان یارب

رسید یا رب من شام غم به مجمع دیر ...

من وز هجر مهی ناله و فغان هر شب

فغان و ناله رساندن بآسمان هر شب

ز عشق تازه جوانی بگو چه گشت رسید ...

خیال مغبچگان تا درون جان من است

بکوی دیر مغان ناله و فغان من است

کمند زلف بتی این که ساختم زنار ...

... فانیا جان ده و از محنت هجران واره

حاجت ناله و آشوب و فغان این همه نیست

... که پیکرش را به گرداب می به تاب انداخت

گهی فغان که کند ابر لرزه دان به یقین

که آه سرد من آن لرزه در سحاب انداخت ...

... در هجر او که گریه شده در گلو گره

فریاد ازو که راه فغانم نمی دهد

عمرم سبک خرام شدست ای حریف از آنک ...

... خاک آن شاه و شانم که گه کشتن خلق

ترک صد خون ز فغان دل زاری گیرند

ما به رندی چو علم بر در میخانه زدیم ...

... مادر به مهد ناز ترا و پدر ندید

بس کن خدای را تو مؤذن فغان خویش

کس شام نامرادی ما را سحر ندید ...

... صد اضطرابم در دل بی صبر و آرام افکند

هر شب من و دیر فغان تا روز آشوب و فغان

آن مغبچه این حالتم از جلوه هر شام افکند ...

... بر سوگ عروسان چمن ابر بهاری

چون صرصر دی دید به صد لرزه فغان کرد

گفتم به دل افغان بکنی چونش به بینی

هر چیز که گفتم نکنی دید و همان کرد ...

... چه سپاه فرخ آنکاو چو تو شهسوار دارد

به فغان دل که دیدنش ای که منع کردی

تو چنان خیال کردی که وی اختیار دارد ...

... که جز پی نظر پاک نیست منظر پاک

فغان که جان و دلم سوخت ساقی گلچهر

گهی ز آتش می گه ز روی آتشناک ...

... وز گل رخسار او صد خار می ماند به دل

جان چو از تن شد برون در دل نمی ماند فغان

در فراق او فغان زار می ماند به دل

نیش های تیر هجرانش ز بهر یادگار ...

باز در دیر مغان آه و فغان آورده ام

عالمی را از فغان خود به جان آورده ام

از گناه توبه با زنار گبر خویش را ...