گل نو شکفته من که ز رخ بهار دارد

ز دل رمیده بلبل نه یکی هزار دارد

ز می شبانه در باغ سحر به سر گرانیست

مکنید ناله مرغان که بسر خمار دارد

به شب فراق دل نقد حیات اگر نگه داشت

بامید روز وصلت ز پی نثار دارد

من و چشم تیره سودن به غبار مرکبت وه

چه سپاه فرخ آنکاو چو تو شهسوار دارد

به فغان دل که دیدنش ای که منع کردی

تو چنان خیال کردی که وی اختیار دارد

ز می طرب فزا گو دل خویشرا جلا ده

ز کدورت زمان هر که به دل غبار دارد

به حیات و جاه ده روزه مناز زانکه هر دو

چو خیال و خواب نی اصل و نه اعتبار دارد

طلبد چو دوست جان را ز تو فانیا ده آن را

که ترا به کار ناید اگر او به کار دارد