... که صید افکن من تیر در کمان نگذاشت

منم ز خیل سگان تو و فغان که شبی

بر آستان توام جور پاسبان نگذاشت

فغان که رفت چو شمع از میان و با تو شبی

حدیث سوز تو مشتاق در میان نگذاشت

... به کام غیر ندانم گذاشت یا نگذاشت

فغان که بلبل آن گلشنم که هرگز گوش

گلشن بناله مرغان بی نوا نگذاشت ...

... زمانه از سرم این تاج سروری برداشت

فغان ز جنس گساد وفا که می یابد

ز سود آن نظر از قحط مشتری برداشت ...

... به خون عاشق از اظهار عشق تشنه شوی

فغان که درد ترا باید از تو پنهان داشت

نگین سلطنتست از دو کون کندن دل ...

عالم خراب از نگه می پرست تست

زآن می فغان که در قدح چشم مست تست

سررشته تپیدن دل نیست در کفم ...

تا ژ گل نام و ز گلزار نشان خواهد بود

کار مرغان چمن آه و فغان خواهد بود

ناید از پرده برون راز جهانست آن راز ...

... که ترکش بسته بهر صیدم آن عاشق شکار آید

فغان از شوقت ای گل کز تن آید گر برون جانم

محالست اینکه از جانم برون این خارخار آید ...

نیم غمین که به گردون مرا فغان نرسد

اگر به بار رسد گو به آسمان نرسد ...

... کی ترا رحم به حال مگسی می آید

خسته عشقم و خاموش نگردم ز فغان

می کنم ناله ز من تا نفسی می آید ...

... گر ترحم نکند یار خدا خواهد کرد

ثمری گر ندهد آه فغان خواهد داد

اثری گر نکند ناله دعا خواهد کرد ...

... نه به ساحلی گذرم فتد نه به کشتی ام خطری رسد

چه کنم اگر من خسته جان به ره وفا نکنم فغان

نه نسیمی از طرفی وزد نه ز جانبی خبری رسد ...

... روزم رفت وز پی شب آمد

از سوز غمت فغان که دوزخ

یک شعله ز تاب این تب آمد ...

... گل ز گلشن رفت و بلبل از چمن پرواز کرد

کیستم مشتاق سرگرم فغان مرغی کزو

خویش را آخر کباب از شعله آواز کرد

... نمک زنند بر آن دل که از جفا خستند

جماعتی که کنند از ستم فغان مشتاق

نه عاشقند که تهمت به خویشتن بستند

... با نقش و نگار خوش نباشد

منعم مکن از فغان که عاشق

بی ناله زار خوش نباشد ...

... گریزد مهر و مه از روز تاریک و شب تارش

فغان کافکنده در دارالشفایی عشق رنجورم

که دایم در سراغ شربت مرگست بیمارش ...

... کز آب آید سفال تشنه در جوش

فغان فرماست شوق و غیرت عشق

گذارد بر لب انگشتم که خاموش ...

... سرکشیده در فراز گلبنی بر زیر بال

گاه می شد از فغان خاموش و گاهی می کشید

از ته دل ناله زاری ازو کردم سوال ...

... دم به دم این ناله گفت آن عندلیب عجز نال

گرچه در وصلم گریزم از فغان نبود که هست

بیم هجران ناله فرمای من آشفته حال ...

... اگر میرم به صد زاری مموییدم مموییدم

حدیث گلستان مرغ قفس را در فغان آرد

غریبم از وطن حرفی مگوییدم مگوییدم ...

... که مقبول تو اغیار و من بدبخت مردودم

فغان از سرکشیهای تو ای سروسهی کاخر

برآمد جانم اما برنیامد از تو مقصودم ...