... از مرحمت عام تو در کوی اجابت

گم گشته اثرها به تک و پوی فغان ها

از قوت تأیید تو تحریک نسیمی ...

... دریاد تو هویی زد و بر ساغر دل ریخت

درد نفس سوخته سر جوش فغان ها

آنجا که سجود تو دهد بال خمیدن ...

... بر اوج غنایت نرسد هیچ کمندی

بیهوده رسن تاب خیالند فغان ها

آنجا که فنا نشیه اسرار تو دارد ...

... رسیده گیر به عمر ابد دوام حباب

فغان که یک مژه جمعیتم نشد حاصل

فکند قرعه من آسمان به نام حباب ...

... راهی به درد بی اثری قطع کرده ایم

همچون سپندم آبله دارد فغان به لب

از بسکه امتحانکده وهم هستی ام ...

شب که شد جوش فغانم همنوای عندلیب

در عرق گم گشت چون شبنم صدای عندلیب ...

... که ز سیر انجمن ادب فکند به عالم دیگرت

زفسون مطرب و چنگ آن مکش آنقدر اثر فغان

که به فهم ناله عاجزان کند التفات هوس گرت ...

... آسمان خانه زنبور ز غوغای دل است

گه تپشگاه فغان گاه جنون می خندد

برق تازی که در آیینه اخفای دل است ...

... عمری ست ز هر کوچه بلند است غبارم

بیداد نگاه که بر این سرمه فغان بست

بیدل همه تن عبرتم از کلفت هستی ...

... ز جا نرفته جنون هزار قافله ایم

جرس بنال که بر ما ره فغان بازست

به جاده های نفس فرصت اقامت عمر ...

... رنگ گل هم به چمن آتش همواری هست

جای پرواز ز خود رفته فغانی داریم

بال اگر نیست ندامت زده منقاری هست ...

... برد ازگوش رنگ طاقت هوش

جرس امشب فغان بیدل کیست

... فریاد ما به چشم سیاهت نمی رسد

باب دکان سرمه فروشان فغان کیست

بگذارتا به عجز بنالیم وخون شویم ...

بجاست شکوه ما تا ره فغان خالیست

زمین پراست دلش بسکه آسمان خالیست ...

... دل شکسته ره درد واکند ورنه

لبم چو ساغرتصویر از فغان خالیست

سپهر حسرت پرواز ناله ام دارد ...

... به رنگ چنبر دف در طلسم پیکر ما

به هرچه دست زنی منزل فغان خالی ست

ز شکر تیغ تو یا رب چه سان برون آید ...

... چوزنجیرپیوند هم بگسلید

تعلق فغان می کند دام نیست

درآتش فکن بیدل این رخت وهم ...

... ز خویش رفتن ما ناله ای به بار نداشت

فغان که قافله عجزرا جرس هم نیست

گذشته است ز هم گرد کاروان وجود ...

... درآتشیم و آتش ما را زبانه نیست

داد شکست دل که دهد تا فغان کنیم

پرداز موی چینی ما کار شانه نیست ...

... گرد من د ر پرده چون صبح بهاران رنگ داشت

تا نفس بال فغان زد رنگ صحرا ریخت دل

عمرها این شمع خامش کلبه ام را تنگ داشت ...

... فصل بهار بی نفسی اعتدال داشت

دل خون شد و کسی به فغانش نبرد پی

این چینی شکسته زبان سفال داشت ...