... به گمنامی چو خود مشهور دنیا می کند ما را

به راه کعبه شوقت فغان از دل تپیدن ها

که مانند جرس هر لحظه رسوا می کند ما را ...

... گر به قدر غم به فریاد آیم از بیداد عشق

می شکافد چون جرس درد فغان پهلو مرا

مو بموی پیکرم آیینه معنی نماست ...

... پنهان نماند ناله دل در قفس مرا

درد فغان شبی که جدا مانم از درت

پهلو شکاف آمده همچون جرس مرا ...

... جویا به زلف او چو بود دسترس مرا

پیکری از درد دلبر پرفغان داریم ما

چون نی آه و ناله مغز استخوان داریم ما ...

... در تاب و تب چو شمع فکنده زبان مرا

در تنگنای جسم ز ضبط فغان شکافت

منقاروار هر قلم استخوان مرا ...

... چو گل تا کی سراپا خنده بودن ای ز خود غافل

فغانی هم چو بلبل می توان گاهی سرود اینجا

گشاد کار دل در بند خاموشی بود جویا ...

... از جوش درد منبع غم های عالمم

هر دل که در فغان شده فریادی من است

طرح مرا زمانه ز رنگ پریده ریخت ...

... آفتاب از دفتر حسن تو فرد باطل است

شد دلم جویا حدی خوان از فغان عندلیب

غنچه را لیلای بوی او مگر در محمل است

... چون نوازش دیدم از دردش دلی خالی کنم

همچو دف تا کی نهان دارم فغان در زیر پوست

بی تو شبها از هجوم درد بیمار ترا ...

... نگاه شوخ تو غافل به سوی من افتد

فغان که تیر خطای ترا دلم هدف است

شکست آن در دندان ز بس رواج گهر ...

... همیشه سیلی جورم نواخت بر رخ دل

فغان که آن صنم دل نواز مشفق نیست

فغان اهل محبت ز درد بی دردی است

بنالد آنکه ز بیداد عشق عاشق نیست ...

... تا به سروستان شدی کار قدت بالا گرفت

در فغان چون کوهسار آمد ز درد ناله ام

پنجه بیداد دل تا دامت صحرا گرفت ...

... آدمی در دو جهان چون تو پریزاد کجاست

غنچه آسا دلم از ضبط فغان بی تو شکافت

خامشی کشت مرا شوخی فریاد کجاست ...

کجا روم که به دردم رسید و هیچ نگفت

فغان که ناله زارم شنید و هیچ نگفت

چو دید شوخی شبنم ببرگ گل در باغ ...

هر کس شود اسیر تو بالا بلند شوخ

از خود رود به دوش فغان چون پسند شوخ

بیرون کسی ز دایره حکم زلف نیست ...

... هزار نشتر الماس در جگر دارد

بود نهایت سیر فغان زلب تا گوش

ز دل چو ناله برآید به دل اثر دارد ...

... آهی که زدرد تو دل سنگ برآورد

لبریز فغان شد زغمت سینه جویا

قانون دل از دست چو آهنگ برآورد

... قوی شد ناله ام چون تار چنگ از ضعف تن جویا

گر انگشتی گذاری بر لبم شور فغان آید

... هر کس کشید ساغر و لعن یزید کرد

جویا فغان زهجر که خنجر به صحن باغ

فرش رهم ز سایه هر برگ بید کرد

... کدام باده به خونابه جگر ماند

فغان روزم از آن دردناک تر ز شب است

که آفتاب به روی تو بیشتر ماند ...

... ز بس قوی شده بی او ضعیف نالی من

عجب که شور فغانم ز کوه واگردد

شعار خود کنی ار ترک مدعا جویا ...