حرف آخر قافیه

شماره ۱: انگور و شراب را سعادت بادا

شماره ۲: جهدی بنما تا بشناسی حق را

شماره ۳: ای هجر تو خون کرده جگر یاران را

شماره ۴: ای در سر زلف تو پریشانی‌ها

شماره ۵: ای دل که شدی در سر آن زلف به تاب

شماره ۶: زنهار مبالغت مکن در هر باب

شماره ۷: گویند که هست بی نشان آب حیات

شماره ۸: عشق تو که در دل آتش تیز افروخت

شماره ۹: ای چشم تو را چو من جهانی شده مست

شماره ۱۰: دوشش دیدم زلف بشولیده و مست

شماره ۱۱: ای آنکه لبت آب حیات طرب است

شماره ۱۲: در آرزوی تو شمع را جان به لب است

شماره ۱۳: چون دیدن آن سرو روان در خواب است

شماره ۱۴: با روی تو شمع برفروزد عجب است

شماره ۱۵: میلت به من ای یار موافق عجب است

شماره ۱۶: ای بی‌خبران شکل مجازی هیچ است

شماره ۱۷: ای زلف به تاب دوست تاب تو که راست

شماره ۱۸: لب بر لب من نهاد این لطف بس است

شماره ۱۹: عشق تو که سرمایه این درویش است

شماره ۲۰: ای باد مراغه حال خویشان خون است

شماره ۲۱: ترشی تو ولیک نکته‌ات شیرین است

شماره ۲۲: گفتم که مگر رای تو فرزانگی است

شماره ۲۳: تا هر کست ای شانه نگیرد در دست

شماره ۲۴: تبریز نکو و هر چه ز آنجاست نکوست

شماره ۲۵: ای جام لب نگار می‌دار به دست

شماره ۲۶: ای حور سرشت هیچ چیزت بد نیست

شماره ۲۷: ما را به امید زندگانی بگذشت

شماره ۲۸: چون خسته شد از منج لب شیرینت

شماره ۲۹: چون زرد شد از رنج گل رعنایت

شماره ۳۰: ای آب لطافت و طرب در جویت

شماره ۳۱: ای عرصه تبریز زیانت مرساد

شماره ۳۲: این سنگ که از آب روان می‌گردد

شماره ۳۳: بزم از رخت امشب آفتابی دارد

شماره ۳۴: زلفش سر کبر و سرفرازی دارد

شماره ۳۵: زلفت که ز ماه تکیه‌گاهی دارد

شماره ۳۶: معشوق من امشبی وفایی دارد

شماره ۳۷: دل وقت سماع بوی دلدار برد

شماره ۳۸: گفتی که سرشکت ز چه معنی خون شد

شماره ۳۹: با عشق تو دل چون محرم راز آمد

شماره ۴۰: گفتی غم عشقت همه کس می‌داند

شماره ۴۱: گویند فلان سلطنتی می‌راند

شماره ۴۲: ای دل مطلب دوا ز معلولی چند

شماره ۴۳: در بزم تو هر که ترک هستی نکند

شماره ۴۴: معشوقه به گرمابه شبی با ما بود

شماره ۴۵: عشق تو جوان است و جوان خواهد بود

شماره ۴۶: هر گه که قدح پر از می ناب شود

شماره ۴۷: می بی لب تو طرب نمی‌افزاید

شماره ۴۸: زان عهد قدیم چون مرا یاد آید

شماره ۴۹: باد سحری رقص‌کنان می‌آید

شماره ۵۰: گفتار خوش و لب چو قندم باید

شماره ۵۱: نی حال دلم یکان یکان می‌گوید

شماره ۵۲: گفتا که به ابروم که دارم در سر

شماره ۵۳: این ملک به مالک گدا بازگذار

شماره ۵۴: شد دوش میان ما حکایت آغاز

شماره ۵۵: بادا چو کمان قامت اعدای تو کوز

شماره ۵۶: ای خواجه بگو چه دیده‌ای باش هنوز

شماره ۵۷: جانا دهنت که هست چون چشمه نوش

شماره ۵۸: از سبزه شود خرد چو ماه اندر میغ

شماره ۵۹: در صحبت شانه هست موی تو دریغ

شماره ۶۰: ای ماه چه قبه‌ای ز قدرت عیوق

شماره ۶۱: می‌آمد و بر گلش پریشان سنبل

شماره ۶۲: با روی تو ننگرند عشاق به گل

شماره ۶۳: دیر است که با غم تو در ساخته‌ام

شماره ۶۴: رنج تو چو رنج خویش پنداشته‌ام

شماره ۶۵: می‌آیم و از شرم چنان می‌افتم

شماره ۶۶: گفتم چو تو را عاشق شیدا باشم

شماره ۶۷: وصلت ندهم ز دست اگر جان بدهم

شماره ۶۸: بنشسته بدیم ما دو شهباز به هم

شماره ۶۹: هجران دیدیم و درد هجران دیدیم

شماره ۷۰: منگر تو بدان که ما به تن مختصریم

شماره ۷۱ - مولانا قطب‌الدین عتیقی راست: تا چند بود دل به ریا پروردن

شماره ۷۲ - در جواب مولانا قطب‌الدین عتیقی: ای عادت تو به باده جان پروردن

شماره ۷۳: تا کی رخ دل سوی گناه آوردن

شماره ۷۴: در منزل او وقت خبر پرسیدن

شماره ۷۵: چون نیست مجال روی و مویت دیدن

شماره ۷۶: امشب که رسید دوست در منزل من

شماره ۷۷: ای حلقه مشکین تو دام دل من

شماره ۷۸: از مه قدحی نهاده بر کف گردون

شماره ۷۹: یک جوهر روشن است جان من و تو

شماره ۸۰: تلخ است مذاق زندگانی بی تو

شماره ۸۱: یک نکته معنی ز همه دنیی به

شماره ۸۲: از باغ ارم گوشه درویشان به

شماره ۸۳: ترکم چو کمان ابروان کرد به زه

شماره ۸۴: ای طبع تو را جان لطیفان بنده

شماره ۸۵: با شمع چو گرم شد سر پروانه

شماره ۸۶: ای دل تو ز همنشین دگرسان گردی

شماره ۸۷: اینت نرسد که بر تنم رشک بری

شماره ۸۸: ای همنفسان شدست وصلم سپری

شماره ۸۹: ای صبح که آهنگ به خونم داری

شماره ۹۰: معشوق ز ذوق باده گلناری

شماره ۹۱: ای منزل دوست خوش هوایی داری

شماره ۹۲: هر گه که گذر کنم بر آب صافی

شماره ۹۳: ای نی تو نه همچو من پریشان حالی

شماره ۹۴: ای عاشق رخسار تو چون ما خیلی

شماره ۹۵: جان منی ای نگار و سلطان منی

شماره ۹۶: ای باد اگرش خوش دل و تنها بینی

شماره ۹۷: یک رنج تحمل کنی از صد برهی

شماره ۹۸: ای نی که به ناله غم همی‌فرسایی

شماره ۹۹: گه رهزن و گاه رهنمون می‌آیی